Старонка:Мая ліра (1924).pdf/65

Маліўся праўданькі — спрадвеку
Бядой замучанаму люду…
Ах, гора з сэрцам чалавеку,
Бо дарма ён чакае цуду…

Пакляўся, што стаяць на стражы
Я буду чыстаты сумленьня…
Быць стражам там, дзе поўна сажы?
Ці вернецца сяўбы насеньне?

Няма ўжо сьветленькай часіны
Ў жыцьці маім так вельмі кволым:
Чакаць мне трэба тэй хвіліны,
Калі зыйду ў магілу голым…

О сэрца, сэрца — успакойся,
Чаго так б‘ешся як у клетцы?
Людзей стыдайся, Бога бойся…
Яно-ж крывава рвецца — б‘ецца.

Каго-ж ў нядолі йшчэ шукаеш?
Няўжо з табой хто плакаць будзе?
Замры ўжо лепей, што йшчэ маеш
Купаціся ў жыцьцёвым брудзе…

|}