|
Там у зацішным таёмным бары,
Між соснаў зацені шуміць ручаінка;
У хвойным каб песьні пяяць гушчары,
Там часта прыходзіць прыгожа дзяўчынка.
Дзяўчо пяе песьні нядолі народу,
Забітага горам і крыўдай балючай:
У песьню ўлівае і міласьць і згоду,
І што набалела на мысьлі кіпучай.
А песьня дзяўчаці так сумна-жалосна,
Што бор на жальбу ўжо няраз задрыжэў,
Канюх страпянуўся, заплакала сосна,
Пугач гдзесь захлопаў і ўдаль паляцеў.
І водгалас ходзіць між лесу галінаў,
Як тое дзяўчо сваю песьню пяе,
А вецер — прыблуда ад гор і далінаў, —
Нясець на сьвет цэлы запевы яе.
Люблю я той бор, тую песьню дзяўчаці,
Люблю я лавіць таей песьні матывы,
А тое дзяўчо — ох, ніяк тут сказаці:
Хай гэта даскажа сам бор гутарлівы.
|
