|
Сонейка гасьне, цені валакуцца,
Снуюць па узбярэжжу вазёрным мрацы,
Русалкі прынадна здалёку сьмяюцца, —
Ну-й дзівы-ж бываюць у нас паначы.
А цёпла, а парна: пашоў-бы купацца,
Хоць страшна русалак, вадзяніц, і мокш…
Так цудна, так пекна: ці-ж можна стрымацца, —
Хто дзеўкі баіцца, куды-ж такі гож!
Нурком я кідаюсь у возера тоні,
Плыву па жвірочку, па жоўценькім дне,
А дух замірае… Ужо можа гоні.
Даволі!.. Нясі-ж ты вадзіца мяне!
Ах, легка ўздыхнуці… Раскрыйцеся вочы,
Нябескі Дажбожа! А гэта-ж хто там
Касу расплятае, стан мые дзявочы?..
Ці зданьне, ці што: не згадаю я сам.
Хоць з жахам у сэрцы плыву я ціхонька
Да зьявы вось беленькай-пекненькай той;
|
