Старонка:Мая ліра (1924).pdf/115

„Хто грэху ня мае,
„Хай першы кідае,
„На грэшную дзеву каменьні…
І далей ў жвірочку
Пісаў па радочку,
А кніжнікі пільне чыталі:
Грахі іх там ставіў,
А Праўданьку славіў,
Яны-ж прачытаўшы ўцякалі.
Адна асталася,
Сьлязмі залілася,
Ен вокам паглянуў глыбокім.
Адна ты, бядота —
„Адна ты, сірота —
„Адна ты на сьвеце шырокім…
„Устань с паніжэньня,
„Ідзі на цярпеньня,
„А больш не грашы… аніколі…
Яна ціха ўстала:
„О Раббі!“ шаптала…
А сэрца самлела ад болі.

|}