19.
НАВАКОЛ…
Сьнягі, ляды, абрус жуды, назаўсягды, на вечны час ляглі.
Гара, скала наўкол лягла і узрасла, — паўскрайны пас зямлі.
Узрос на ёй вялізаў-хвой, туману з мглой прытулак, лес стары.
Прадзіўны мур нярушных хмур, як той каптур, на бор узьлез з гары.
сонца сьвет, здалёка, з гэт!… нябёс прывет, ня здужыць к нам дайсьці.
