Гэта старонка не была вычытаная
А дзяціна так ля дому
І сядзець застаўся…
Ведзьмы вобраз маладому
Доўга ўспамінаўся.
Як успомніць — сэрца рвецца
Проста у скумацьце,
Да нічога ня прыткнецца,
Ўсё сядзіць у хаце.
І канец. А ведзьма? Можа
Да другога ходзіць,
Маладая ды прыгожа,
Жарцікі разводзіць.
|}
