Гэта старонка не была вычытаная
Выйшаў. Чуе, нехта плача,
Ціха нехта кліча:
„Сюды, сэрца! Гэй, бурлача,
Пакажы аблічча!“
Йдзець. На прызьбе каля хаты
Бачыць: маладзіца,
Пекнай уроды, строй багаты,
Ясны, аж мігціцца.
Стаў і словам не азьвецца,
Моцна задзіўлёны;
А яна — дык проста рвецца:
„Мілы! улюблёны!
Сядзь-жа поруч, ня цурайся,
Ды любі мяне ты.
Ты-ж наблутаў, ня сьпірайся,
На мяне цянеты“.
Сеў хлапец несамавіты,
З ведзьмаю абняўся;
Вецер, злосна прагавіты,
Роў і ня спыняўся.
Рукі белы аплятаюць
Ўюцца каля шыі;
Кроў прыціскі калатаюць…
Вецер сьвішча, вые.
Потым палкім пацалункам
ў вусны упілася…
Сэрца смокча… і з рабункам
Ў віхры паняслася.
