Старонка:Матчын дар (1918).pdf/93

Стау і словам ні азвецца,
Моцна задзіулены,
А яна — дык проста рвецца:
«Мілы! улюблены!»
„Сядзь-жа поруч, ні цурайся,
Ды любі мяне ты.
Ты ж наблутау, ні сьпірайся,
На мяне цянеты.“
Сеу хлапец, нісамавіты,
З ведзьмаю абняўся,
Вецяр, злога прагавіты,
Роу і ні спыняўся.
Рукі белы аплятаюць,
Уюцца каля шыі;
Кроу прыціскі калатаюць…
Вецяр свішчэ, вые.
Потым палкім пацалункам
У вусны упілася…
Сэрцо: смокчэ… і з рабункам
У віхры паняслася.
А дзяціна так ля дому
І сядзець застауся…
Ведзьмы вобраз маладому
Доуга успамінауся.
Як успомніць — сэрцо рвецца
Проста у скумацце,
Да нічога ні прыткнецца,
Усе сядзіць у хаце.
І канец. А ведзьма? Можэ
Да другога ходзіць,
Маладая ды прыгожа
Жарцікі разводзіць.

|}