|
Прауду мусім ведаць, браце:
Покуль мы ні у роднай хаце,
Ні на ніві покуль роднай, —
Нашай думачцы ніводнай
Век ні спраудзіцца, ні збыцца, —
Мусім у цеснай клетцы біцца
Нашых думак і жаданняу
І няволі наляганняу.
У гароце, у няволі.
Без пасьпеху, а паволі
Нешта розум у нас вымае,
Смокчэ душу — выпівае
І за шыю душыць больна;
Што часамі мімавольна
З болю гэтаго заплачыш,
Што аж слонейка ні бачыш!
Мусім ведаць, што мялеем,
Што паволі усё малеем,
Ні жывем, але канаем, —
Зранку долы вымераем,
І надзею што-дзень губім,
Хоць яе, як жыцце, любім.
Нашы брацця — там, на волі.
Паляглі моу-ся на полі,
Чыстым полі ваявецкім,
Велькім колам маладзецкім,
С пасячонымі плячыма,
З выпаленымі вачыма.
Мы зьявілісь з яснай казкі,
Братняй міласьці і ласкі,
|
