Гэта старонка не была вычытаная
А Марына —
Сьпелыя каласы рэжа,
У снапы-снапочкі вяжа.
Слухае Марына — плач з-пад Белавежы…
Снапок жыта зьвяжа,
Да зямліцы вухам прыляжа…
Зашумеце, ды сыры-боры,
Загручэце, пяруны-громы,
Запалеце у забранай краіне
Палацы-харомы!..
А па Нёмну
Плывуць чоўны…
А ў тых чоўнах
Ды паўстанцаў поўна, —
Мужыкоў не адна там рота…
Ня будзе краіна
Разгароджана дротам!..
Бач, Марыне зноў ня весела —
Клічуць пушчы яе песьнямі…
Вось Марына ды Івану раіць:
Годзе жаць, касіці
Па буйнай расіцы,
Калі Нёман ды сьлёз ня ўбірае…
Сабірацца трэба у дарогу —
Да братоў паўстанцаў на ўспамогу
Золак зоры з неба скінуў,
Сьцеле сьцежку раніца…
А Марына кажа сыну:
