Гэта старонка не была вычытаная
А праз дзень — і бацька йдзе з астрогу.
Каля ложка калыску павесіла…
Ня у лесе ў гольлі —
Марынка на волі…
Ды нешта ня весела….
Пазірае часта на дарогу…
Шкода і матулі — ёй сьпявае хвойнік…
Але думка аб Іване
Не дае спачыну.
„Ой, ці хутка заржэ яго конік?“
Думае, як гляне,
Згінуў, ці ня згінуў?
Раптам грукат-тупат…
Ваявода чырвонага стану
На кані буланым ля варот.
Марына, як птушка,
На руках з маленькім да Івана.
— Гэта-ж твой сыночак, —
На, пагушкай…
Прыгарнуў Іван сыночка —
Сэрца ён ня чуе…
— Ну, Марына, гэту ночку
Дома адпачну я.
А назаўтра зноў Іване
Будзе ў сваім стане,
Пакуль з панам —
Злым уланам
Бой не перастане…
