Гэта старонка не была вычытаная
VII
Рабавалі край уланы,
Дратавалі збожжа,
А Марына у паўстаньні.
О, якое падарожжа!..
Не агорне сэрца жальба-смутак…
Узяла Марына сена жмутак
Ды к пакоям пана…
Была поўнач… цемра… слота…
Ад пажару здавалася раньне…
А Марына ўжо даўно там,
Дзе лес ды балота.
А у ночку гэту, чуць-чуць золак,
Як паўстанцы ля стагоў драмалі,
У Марыны раптам — колка…
Ручкі яна заламала.
Таўханула нешта пад сэрца, —
Гэтак соладка-балюча;
Страшна Марыне,
Марыне ня верыцца…
Ды дзяўчына незаручана…
Ёй успомніўся садок вішнёвы…
Там — Іванкі ласкавыя словы…
