Гэта старонка не была вычытаная
VI
Калі каханьне сэрца томіць
Марыне ціхім сонным змрокам,
Здаецца, вецер між кустоў
Сьпявае песьню аб далёкім…
Аб краю тым, што за Бярозай
На Ўсходзе Вольным — за ракою…
Паволі зімнаю рукою
Марына расхіляе лозы…
Прыслухаецца, як капае раса…
Лёнам-кужалем распушчана каса…
Жыве ў лесе не адзін ужо дзянёк…
Восень… холад… захліпнуўся аганёк.
Не адна Марына ў лесе,
Не адна ў паўстаньні,
З хлопцамі-малойцамі вандруе…
Каб злавіць таго, павесіць,
Хто разьбіў каханьне…
Прыдзе час — Марына не даруе!
І адважная паўстанка
Падышла да грамады.
Ад шагоў яе —
Прачнулася палянка,
