Гэта старонка не была вычытаная
III
Не ад ветру бары гамоняць,
Не ад буры заскрыпелі сосны…
Іван-ваявода
З дружынаю едзе…
Ой, ня едзе, — яго вораг гоніць…
А у хаце ня стукаюць кросны.
Іван-ваявода
З дружынаю едзе,
Каб Марыну яшчэ раз угледзець…
А Марына ўжо даўно паткала
Ручнікі-намёты
Ды Івана ля варот спаткала, —
Думала — залёты.
Два дні і дзьве ночкі
Быў Іван ў гасьціне, —
У тузе-сумоце
Пакінуў дзяўчыну…
— О, якая жальба агартае:
Я цяпер Марына — ды ня тая…
А што — калі буду я матуляй?..
Ні да скокаў Марыне,
Ні да гуляў…
