Мыслі благіе далей адлетуць,
Шорах так страшэн ня будзе
(пяе).
Атуманіла ночэнька цёмная
Нашы нівы і нашы сялібы,
І ўсім песьню пяе непрытомную,
Ў запацеўшые звонючы шыбы
Ва ўсе сьцежкі блізкіе, далёкіе
Неспажыты уплутаўся хвораст,
Сьцяг-прысады стаяць адзінокіе,
Агнецветны нявыгляне пораст.
Не заходзе, іду́чы прысадамі,
Падарожны з далёкаго краю
З добрай весткай, з ласкавымі радамі,
Аб жыцьці-небыцьці не спытае.
Не заходзе ніхто к нам са сьветычам,
Як пажар, як агністае сонцэ,
Неразвейнаго, вечнаго свету чым
Аслабешай уліўбы старонцэ
Ходзім, блудзім, снуем без прыстанішч,
Атпраўляем старые малітвы
На забытым самімі курганішчы
Дзе сьпяць сьведкі нявыйграных бітваў.
Адно ветрам асіны хістаюцца.
Дзе сном слава заснула незваным,
Ды круччо на пажыву злетаецца,
Судзіць суд над жыцьцём закаваным
Гэй, ты, гэй! наша ночэнька цёмная,
Завагніся ты сонца пажарам,
