Старонка:Маладая Беларусь (1912—1913). Сшытак 1.pdf/43

Што з глыбі шчырай, непадкупнай
Цурком з душы жывой плыве,
Гдзе ў працы чорнай, цяжкай, рупнай
Сумленьне з згодаю жыве.

Пакінь пытаць! Не дам я веры,
Каб Беларусь хто мог забыць:
Я пэўны — кожны з нас бяз меры
Любіў и будзе век любіць!!…

Альбэрт Пауловіч.

Мінск.

|}