Пакінь пытаць аб хатцэ курнай,
Аб плот абвіслы ля гумна,
Пра ціхі шэпт вярбы спахмурнай
Пры самай прызьбе ля вакна.
Пра шлях, пра крыж на ройсьце смутны,
Пра векавечны рад бяроз,
Касцельных вежаў звон пакутны…
Ўсё сэрцэ ўздрыгвае да слёз.
Пакінь, браток, ня муч пытаньнем
Аб роднай матцэ, што ўвесь час
Мяне пясьціла і з бажаньнем
Мне над калыскаю не раз
Пеяла песьні с цёплай верай,
Жадала долі, шчасьця шмат…
Вер, тая песьня сумнай лерай
Зьвініць у сэрцы ад тых дат.
Пакінь пытаць пра жніў с касьбою,
Начлег, агнішчы, карагод,
У вырай доўгай чарадою
Буслоў і жораваў адлёт,
Дзе звон касы, дзе песьня жнеяк,
Дзе чуцен зычны рык кароў,
Туды душой нясуся неяк:
Рой сьветлых дум уздымае кроў.
А родных птушак як убачу
Адлёт, іх шумные рады,
Здаецца мне, што з імі трачу
Спакой й шчасьце наўсягды!…
Пакінь пытаць аб край, аб мове:
Сваё над жыцьце я люблю,
І ў прывітаньні, ў кожным слове
Я беларускі тон лаўлю,
