Нявестка, (супакоіваючы, заплакаўшэеся дзіцё). Над дзіцём ня мелі жалю. Сьлепая, (сама да сябе). Што тут творуцца за дзівы? Стогнуць, плачуць і рагочуць. Старэц, (вышаў незаметна і стаў ля грушы, як стуль забіралі Сама. Увесь абвешаны па жэбрачаму торбамі: стаіць апёршыся абедзьвюмя рукамі на кію. Загаварыў глуха, панура, і тады толькі зьвярнуў на сябе ўвагу). З грудзей вырві сваё сэрцэ, — А як высахне, смалою Патпалі тады лучынкай, Як пажар гарэў сягоньня, — Праўды йдзі так з ім шукаці… Дзяўчынка і хлопчык, (выбегаючы і чэпляючыся за вар’ятку, каторая усё снуе то сюды, то туды з галавешкай у руках і вянком на галаве). Маці, маці! |
Старонка:Маладая Беларусь (1912—1913). Сшытак 1.pdf/121
Гэта старонка не была вычытаная