Гэта старонка не была вычытаная
|
(Ускаківае мігам на стол і замахіваецца тапаром у шыю Сама, але пападае толькі ў пояс і перэсекае яго. Сам ешчэ с знакамі жыцьця, валіцца на зямлю. У вар’яткі выпадае з рук сякера; сыходзе са стала і пачынае ізноў галубіць дзіцянё-галавешку. Сам кашляе крывёй і хрыпла стогне).
Вар’ятка,
(снуючы кругом грушы). Лю-лі, лю-лі, мой сыночэк! (Туліць і хочэ карміць грудзёй). Сьлепая, (маўчаўшая дагэтуль). Што тут творуцца за дзівы, Стогнуць, плачуць і рагочуць… Дзяўчынка і хлопчык, (выбегаюць ужо саўсім збедзіўшыся і асалавеўшы, і чэпляюцца за спадніцу вар’яткі). Мама, мама, дзе наш тата? Вар’ятка. Вон, ягнята, вон, шчэнята! (Снуе далей навокала грушы; дзеці ад яе не атстаюць. Выходзюць
нясучы лаву і другое ламацьцё, стары, старая і іх нявестка).
Стары, (садзючыся ля стала на зямлі; панура). Ну, цяпер ужо дажынкі. Старая, (нахінаючыся над Самам). Адвязаўся, бедачынка, Сам атплутаўся, міленькі. Нявестка, (з дзіцем на руках, такжэ нахінаючыся). А як змучыўся усенькі! |
