лазку. Затойваючы сваю радасць перад нечаканай дапамогай, ён сказаў:
— Няхай Ваалы цябе ашчаслівяць! Я не ведаю, як цябе ўзнагародзіць рэспубліка, але Гамількар не ведае няўдзячнасці.
Гул узрастаў; раз-по-разу ўваходзілі ваеначальнікі. Гамількар, узбройваючыся, працягваў гаварыць:
— Цяпер варочайся да сваіх войск. Конніцай ты адкінеш пяхоту варвараў у клін паміж тваімі сланамі і атрадам маіх. Будзь смялейшы! Ты павінен іх знішчыць!
Нар-Гавас кінуўся ўперад, але ў гэты момант Саламбо з’явілася перад імі.
Яна хутка саскочыла з каня, раскрыла шырокі плашч і, працягнуўшы рукі, разгарнула заімф.
Скураная палатка Гамількара стаяла ў самай сярэдзіне лагера, і Саламбо маглі бачыць усе воіны войск, размешчаных на схілах гор, якія колам абкружалі пунічны стан. Неймаверны гул пракаціўся ўсюды. Спачатку сярод карфагенян, — доўгі крык перамогі і надзеі. Але зараз-жа і варвары зразумелі, што Саламбо захапіла заімф; яны здалёку бачылі ўсё, што адбылося; тады пачуліся іншыя крыкі, — шалёнай злосці і помсты, яны грымелі, заглушаючы прывітанні і воплескі карфагенян, і ўсе пяць армій, размешчаныя адна над аднэй па схілах гор, тупалі нагамі і ярасна раўлі вакол Саламбо.
Гамількар не мог гаварыць і толькі, ківаючы галавой, дзякаваў яе. Вочы яго спыняліся то на заімфе, то на ёй самой; ён заўважыў, што ланцужок на нагах яе парваўся. Ён задрыжаў, ахоплены страшэнным падозраннем. Але, аўладаўшы сабою, ён Хутка прыняў свой звычайны раўнадушны выгляд. Не паварочваючы галавы, ён збоку зірнуў на Нар-Гаваса.
На ілбу правадыра нумідзійцаў заставаўся яшчэ след ад пылу, якога ён дакрануўся, калі прасціраўся перад Гамількарам. Суфет падышоў і выгаварыў урачыстым тонам:
— Ва ўзнагароду за паслугі, аказаныя табою, Нар-Гавас, я аддаю табе маю дачку!
Ён дадаў:
— Будзь маім сынам і абарані свайго бацьку!
Нар-Гавас не мог утаіць свайго здзіўлення, потым кінуўся да яго і пачаў цалаваць яго рукі.
