Саламбо, спакойная, нібы статуй, здавалася, нічога не разумела. Яна толькі крыху пачырванела, апускаючы расніцы, даўгія і загнутыя ўверх, яны кідалі цені на яе шчокі.
Гамількар пажадаў злучыць іх безадкладна непарушнымі заручынамі. У рукі Саламбо палажылі піку і яна паднесла яе ў падарунак Нар-Гавасу, ім звязалі разам вялікія пальцы рукі раменьчыкам са скуры быка, потым абсыпалі галовы збожжам, — і зерняты, падаючы навакол іх, звінелі і адскаквалі, быццам градзіны.
Пасля дваццаці гадзін ад войска наёмнікаў не заставалася нічога, апрача гурбы параненых, забітых і паміраючых сярод
палаючых руін лагера.
Гамількар зноў выслізнуў з кола, у якое яго заціснулі наёмнікі. Яго з’яўленне здзівіла ўсіх у Карфагене. Там даўно ўжо лічылі суфета загінуўшым. Даведаўшыся аб перамозе, усе былі ашаламлены, ахоплены нейкім жахам. Нечаканы зварот заімфа завяршыў урачыстасць.
Гамількар са сваім войскам заперся ў Карфагене.
Але становішча рэспублікі ўсё яшчэ заставалася вельмі цяжкім. Варвары хутка аправіліся ад пацерпленага паражэння. Уціка і Гіпа-Зарыт канчаткова і адкрыта перайшлі на бок наёмнікаў і паслалі ім запасы харчавання, узброенне і вялікую колькасць абложных і баявых машын. З Туніса падыйшлі падмацаванні. Рымляне, карыстаючыся цяжкім становішчам рэспублікі, злучыліся з паўстаўшымі ў Сардыніі наёмнікамі і патрабавалі ад Карфагена безадкладнага адмаўлення ад уладання востравам і ўплаты тысячы двухсот талентаў золатам.
Між тым чуткі аб паўстанні разнесліся далёка за межы пунічных уладанняў. Ад Геркулесавых слупоў да граніц Кірэны, усюды гаварылі, што звайшліся нарэшце смелякі, якія адважылыся напасці на вялікую карфагенскую рэспубліку, уладарніцу мораў, прыгожую як сонца, страшную як самі богі.
Уся Афрыка ўзнімалася, ахопленая адным жаданнем адпомсціць за бясконцыя прыгнечанні і мучэнні. Кожны дзень да войск варвараў прыбывалі новыя падмацаванні, яны падыходзілі і па адным, і атрадамі, і цэлымі паселішчамі і плямёнамі, з хатнім скарбам, стадамі жывёлы, з жонкамі і малымі дзецьмі.
