РАЗДЗЕЛ ІX
Аблога Карфагена
Варвары зноў аблажылі Карфаген.
Навучаныя ранейшымі паражэннямі, яны не хацелі ўступаць ў бескарысныя сутычкі. З абодвух бакоў не спяшаліся, добра ведаючы, што павінен пачацца страшэнны бой, які прывядзе ці да перамогі, ці да поўнага знішчэння аднаго з супраціўнікаў.
Карфаген мог доўга супраціўляцца; яго шырокія сцены мелі цэлы рад уваходзячых і выступаючых кутоў, вельмі зручных для адбівання прыступаў. А, галоўнае, горад быў забяспечаны вадой.
Нарэшце, Спендзі рашыў ажыццявіць задум, узнікшы ў яго яшчэ ў самым пачатку вайны.
Аднойчы ўвечары, калі свяціў месяц, ён папрасіў Мато запаліць сярод ночы вялікае вогнішча з саломы і загадаць, каб войска ўзняло адначасова шум і крыкі. Узяўшы з сабою Зарксаса, ён пашоў уздоўж берага затокі, у напрамку да Туніса.
Параўняўшыся з апошнімі аркамі, яны павярнулі проста да перасякаўшага пярэсмык вадаправода; месца было адкрытае; яны дабраліся паўзком да асноўных падставін.
Карфагеняне не прадбачылі нападу з гэтага боку. Яны паступова знялі амаль усе варты, людзей не хапала нават на абарону сцен.
Рэдкія вартавыя спакойна хадзілі ўзад і ўперад па верхняй пляцоўцы.
Высокія языкі полымя раскладзенага наёмнікамі вогнішча паказаліся на беразе возера, загрымелі трубы, ваенная варта, надумаўшы, што пачынаецца прыступ, кінуліся ў бок Карфагена.
Адзін з воінаў застаўся. Ён выступаў чорным ценем на фоне неба. Месяц свяціў за яго спіной і велізарны цень клаўся далёка па раўніне, падобна да рухомага абеліска.
Зарксас схапіўся за прашчу; з асцярогі ці жорсткасцю Спендзі затрымаў яго.
— Не, пачакай! Камень загудзіць вельмі гучна. Я зраблю сам.
Ён з усёй сілы нацягнуў лук, прыціскаючы ніжні канец яго да вялікага пальца левай нагі; нацэліўся, і страла паляцела.
Вартавы не зваліўся, а знік.
