Ва́зы — судзіны вельмі зграбнай формы з жывапіснымі ці ляпнымі аздобамі, зробленымі з гліны, фарфара, каменняў ці метала.
Ва́рвары — грэцкае слова, якое мела значэнне „чужы“, „чужаземец“.
Велі́ты — воінская частка ў рымскім войску, лёгкая пяхота пры легіёне, якая несла ахоўную службу.
Ваўчыцы — рымскі ваенны значок з бронзы. Ваўчыца была эмблемай горада Рыма, а затым і ўсёй дзяржавы, бо згодна легендзе заснавальнікі Рыма, браты Ромуль і Рэм, былі ўскормлены ваўчыцай.
Габа́ра — лайба для перавозкі грузаў.
Гадэс — горад на паўднёва-атлантычным узбярэжжы Гішпаніі, — цяпер на яго месцы горад Кадыкс; у старажытнасці Гадэс быў аднэй з самых далёкіх калоній фінікіян, на далёкім захадзе.
Гале́ра — мораходнае судно старадаўніх часоў, даволі значных памераў; галеры былі і ветразёвыя і грабныя, вёслы размяшчаліся ў некалькі радоў, адно над адным; за кожным вяслом сядзела па некалькі чалавек, часцей за ўсё рабоў, ваенна-палонных, ці асуджаных злачынцаў.
Га́лы — старажытныя жыхары сучаснай Францыі.
Гарама́нты — племя, якое жыло на Міжземным узбярэжжы Афрыкі на граніцах Лібіі.
Гекатомпіл — горад і мясцовасць у Лібіі, у некалькіх днях дарогі ад Карфагена. Месца зражэння, у якім лібійцы страцілі сваю незалежнасць і падначаліліся Карфагену.
Гетулія (і Гетулы) — старажытная назва вандроўных плямёнаў оазісаў Сахары, якія жылі на захадзе ад краіны гарамантаў.
Гіпо-Зарыт — фінікійская калонія ў некалькі гадзінах морскага шляху ад Карфагена; горад, як і другія калоніі фінікіян, карыстаўся незалежнасцю.
Гіпапата́м — бегемот, рачны ці нільскі конь, які жыў на балоцістых берагах афрыканскіх рэчак.
Гамо́р — старажытная фінікійская мерка для сыпучых і вадкіх цел, каля двух літраў.
Гопліты — пешыя воіны з цяжкім узбраеннем, галоўнейшая частка войска ў старажытных грэкаў; біліся цесна самкнутымі радамі — фалангай, чаму іх часта называлі яшчэ фалангітамі.
Дорыйцы — галоўнейшая частка насельніцтва Грэцыі са сваяасаблівай высокай культурай.
Дрэпа́нон — горад на беразе Сіцыліі, на месцы сучаснага горада Трапані.
Драмадэ́р — аднагорбы вярблюд.
Дро́цік — мятальная зброя старажытных, у выглядзе кароткай пікі.
Заімф — так называлася на фінікійскай мове свяшчэннае пакрывала багіні Таніты.
Зерэ́т — фінікійская мерка для вымервання плошчаў.
Іберыйцы — сваяцкі лібійцам народ, у старажытныя часы перасяліўся ў Заходнюю Еўропу.
Іонійцы — адно з чатырох галоўных плямён старажытнага грэцкага народа (даране, іаяне, эалійцы, ахейцы); разам з дарыйцамі іанійцы з’яўляліся галоўнымі носбітамі грэцкай культуры.
