Ён пачаў яшчэ мацней крычаць і, імем бога, заклінаў адвесці яго да шалішымаў, якім ён нешта скажа, ад чаго залежыць іх выратаванне.
Пазвалі Мато.
— Гавары! — сказаў ён ляжаўшаму на траве ў смяротным стамленні Ганону, які дарэмна стараўся пераканаць сябе, што ўсё гэта сон і што ніякіх крыжаў няма вакол яго. Яго паднялі.
Ганон прапанаваў ім выдаць Гамількара; пасля ён увядзе войска наёмнікаў у Карфаген і там яны стануць удвох з Мато.
Мато адышоў, зрабіўшы знак астатнім хутчэй усё скончыць. Гэта хітрасць, думаў ён, каб выгадаць час.
Варвар памыляўся; Ганон быў у такім становішчы, калі чалавек ні перад чым не спыняецца і, да таго-ж ён так ненавідзеў Гамількара, што прынёс бы яго ў ахвяру з усім яго войскам, пры самай нязначнай надзеі на выратаванне.
Тады стары суфет зразумеў, што смерць наступіла і заплакаў.
∗
∗ ∗ |
У гэты час з другога боку горада, адкуль у слупах дыму ўздымаліся языкі полымя, пасланцы наёмнікаў таміліся ў перадсмяротных пакутах.
Свежы вецер вярнуў прытомнасць тым з іх, якія ў першыя хвіліны яе страцілі; але галовы іх па-ранейшаму заставаліся схіленымі на грудзі, а цела крыху звісала, хоць рукі і былі прыбіты цвікамі вышэй галавы; з падошваў і далоняў кроў сцякала буйнымі кроплямі на зямлю і павольна падала, як падаюць з галін спелыя плады; і Карфаген, затока, горы і даліны, усё, здавалася, кружылася вакол іх, як велізарнае кола; часам хмара паднятага з зямлі пылу ахутвала іх сваім вярчальным слупам; страшная смага паліла іх, язык варочаўся ў роце і яны адчувалі, як ледзяны пот ліўся па іх членах, разам з пакідаўшым іх апошнім дыханнем.
Італьёты, самыя моцныя з іх, яшчэ крычалі; лакедэманяне маўчалі, не адплюшчваючы вачэй; Зарксас, такі магутны калісці, схіліўся, як надламаны трысціннік; побач з ім эфіоп закінуў галаву праз перакладзіну крыжа; Аўтарыт замёр без руху і толькі варочаў вачыма; яго даўгія валасы, зачапіўшыся ў шчыліне дрэва, выцягнуліся проста над лобам, а хрыпенне,
