Да дваццатага дня памерла дзве тысячі азіятаў, тысяча пяцьсот чалавек з Архіпелага, восем тысяч з Лібіі, вымерла ўся моладзь у наёмнікаў і некалькі дробных плямён цалкам, — наогул дваццаць тысяч воінаў — палавіна войска.
Аўтарыт, у якога засталося толькі пяцьдзесят галаў, ужо хацеў даць сябе забіць, каб хутчэй скончыць з усім, калі на верхавіне гары, проста перад сабою, ён убачыў раптам чалавека.
Аўтарыт разглядзеў на яго левай руцэ шчыт у форме трылісніка. Ён крыкнуў:
— Карфагенянін!
І ў даліне, перад кратай і пад скаламі зараз-жа ўсё паднялося.
Воін прайшоў паўскрай бяздоння; варвары знізу глядзелі на яго.
Затым карфагенянін знік. Яны пачалі чакаць.
Нарэшце ўвечары, быццам камень сарваўся з верхавіны скал, — зверху раптам упала перавязь, зробленая з чырвонай скуры і пакрытая шыццём з трымя дыяментавымі зоркамі. У сярэдзіне яе быў выціснуты знак Вялікага Совета: конь пад пальмай. Гэта быў пропуск, пасланы ім Гамількарам.
Бязмежная радасць усхвалявала змучаных варвараў; яны абнімаліся, плакалі. Спендзі, Аўтарыт і Зарксас, чатыры італіёты, негр і два спартанцы прапанавалі свае паслугі ў якасці парламентараў.
У гэты час трэск пачуўся ў баку заваленага скаламі прахода і верхняя глыбіна, перавярнуўшыся, скаўзанулася ўніз. Скалы былі непахісны толькі з боку варвараў. З другога-ж боку варта было толькі штурхнуць іх памацней, каб яны скаціліся. Адну за аднэй карфагеняне пачалі скідаць іх уніз. Работа працягвалася ўсю ноч, а калі дзень заняўся, глыбы скал раскаціліся ля ўвахода ў даліну, як сходні гіганцкай разбуранай лесвіцы.
Варвары ўжо не маглі падняцца. Ім спусцілі лесвіцы; усе кінуліся да іх: град знарадаў з катапультаў адкінуў іх назад, толькі дзесяцёх прапусцілі.
Калі яны прыбылі ў пунічны лагер, дзверцы аднэй з палатак расчыніліся перад імі.
Гамількар сядзеў у глыбіні, на лаўцы, ля нізкага стала, на якім блішчэў аголены меч. Ваеначальнікі, стоячы, абкружалі яго.
Убачыўшы пасланых, ён у першую хвіліну адхіснуўся назад, пасля нахіліўся, каб разглядзець іх.
