пакласці дошкі зверху вуліц, паміж дамамі, ад цыстэрнаў да ўмацавання; і людзі, выцягнуўшыся ў рад, з рук у рукі перадавалі шаломы і амфоры, напоўненыя вадой, бесперапынна выліваючы іх у басейн. Карфагеняне з абурэннем глядзелі на гэту работу, абураючыся бескарысным трачаннем вады. Між тым таран абложнай вежы пачаў руйнаваць крэпасную сцяну; раптам фантан вады вырваўся з рассунутых каменняў і тады высокая бронзавая велізарына ў дзевяць паверхаў, якая заключала ў сабе і займала больш трох тысяч воінаў, пачала павольна нахіляцца, як падхоплены хвалямі карабель. Аказалася, што вада, прасякаючы ў наспу, размыла дарогу; колы пагрузлі; у першым паверсе, з-за скураной завесы, паказался галава Спендзія, які з усёй сілы дзьмухаў у сігнальны ражок са слановай касці. Велічэзная машына, быццам зведзеная сударгай, пасунулася яшчэ крокаў на дзесяць; але глеба ўсё больш і больш размякчалася, калёсы да самых восяй пагрузлі ў гразь і абложная вежа спынілася, страшэнна нахіліўшыся на бок. Катапульт пакаціўся да краю пляцоўкі; і, пад цяжкасцю дышла, упаў, разбіваючы пад сабою насцілкі ніжніх паверхаў. Воіны, якія стаялі на апушчаных дзверцах, зрываліся ў бяздонне, ці чапляліся за выпіраўшыя адусюдь канцы даўгіх бэлек і павялічвалі сваім цяжарам нахіл машыны, якая распадалася на часткі, і трашчэла па ўсіх сваіх сучленнях.
Астатнія варвары кінуліся ім на дапамогу. Яны згуртаваліся шчыльным натоўпам. Карыстаючыся замяшаннем, карфагеняне спусціліся са сцены, напаўшы на іх ззаду, забівалі, не сустракаючы адпору. Але тады прыехалі калясніцы, узброеныя косамі. Яны панесліся вакол натоўпа; карфагеняне зноў падняліся назад на сцены; ноч падыходзіла; крыху-па-крыху і варвары пачалі адыходзіць.
Наспа цяпер была так завалена трупамі, што здавалася складзенай з чалавечых цел. Пасярэдзіне ўздымалася абложная вежа, пакрытая кінутымі ўзброеннямі, час ад часу ад яе адпадалі велізарныя адломкі, быццам каменні развальваючайся піраміды. На крэпаснай сцяне былі відаць шырокія палосы, — сляды ад патокаў расплаўленага свінца; месцамі гарэлі перавернутыя драўляныя вежы; у глыбіні няясна высоўваліся дамы, быццам сходні гіганцкага амфітэатра ў руінах. Уздымаліся клубы густога дыму, уносіўшыя іскры, якія гаслі ў чорным небе.
