боку, латва кожны раз казытаць запыленыя струны іх. Цымбалы й цяпер зьвіняць ціхім звонам.
— Цымбалы зьвіняць, — гаворыць Андрэю жонка, лятуценна гледзячы ў вяршаліны дубоў над страхою.
Яны выходзяць з хаты, у ясную ноч. Восень сьпіць у бляску зямлі пад срэбрам неба. Дубы гудуць.
Удваіх яны стаяць на вуліцы. Нічога не хочацца гаварыць, а толькі думаць бяздум’ем.
— Ліхі малы, не дае Амілі спакою ніколі, — гаворыць яна, азіраючыся на хату.
— Тут кагадзе быў Бушмар, я гаварыў яму, а ён слухаў, — гаворыць ён.
— Ну? — дзівіцца яна.
Зноў яны маўчаць. У хаце сьціхае калыханка. Аміля выбягае ў ноч. Утраіх яны стаяць.
— Цымбалы зьвіняць, — прыслухоўваецца Аміля.
— Няхай адно хлопцы падрастаюць, — сьмяецца Андрэй.
Ноч.
VIII
Вінцэнты ліпеў, як на пакуце. Цяпер яго ня мучыў ужо ні смутак, ні якое-небудзь моцнае вельмі жаданьне, а была толькі злосьць. Старэйшы сын у пачатку зімы зусім выбраўся з хаты, чуць нават не сцураўся бацькі за яго дурную ўпартасьць. Сам застаўся ў падсуседзях, хат праз чатыры ад бацькі. На вясну палавіна вёскі ішла на знос, усё перараблялася,
