— А чаго ты тут хадзіў?
Ён замаўчаў. Тады людзкая сьцяна зноў рушыла на яго.
— Я толькі хацеў гумно падпаліць.
— А дом хто падпаліў?
— Вінцанцюк.
— Каторы?
— Ваш.
— Колгасавец?
— Але.
Яго тады падхапілі пад рукі і павялі на пажарышча. Ужо адно галавешкі тлелі. Знайшлі Вінцанцюка. Той бедаваў і стагнаў, што ўся адзежа яго пагарэла. Іх паставілі з Бушмарам разам і акружылі. Вінцанцюк апраўдваўся:
— Адкуль, таварышы, такі паклёп на мяне? Я богу душою хіба толькі вінен. Што! Няўжо я сваю кватэру буду падпальваць. Уся-ж адзежа мая там прапала.
Тады нехта здагадаўся:
— Вось тут і музыка ўся, што ты на гэтым выехаць хацеў: хто-бо на цябе падумае, калі ты сам туды перабраўся!
Раптам з натоўпу праплішчылася наперад, у круг, Аміля, заплаканая, устрывожаная.
— Бушмар! — крыкнула яна слабым, змучаным голасам. — Гад, згубіцель! Што ты нарабіў!.. Зьвер!.. Як-жа дараваць табе!.. Хто-ж табе цяпер падаруе!.. За ўсё!
