таў наліваецца сокам, зьбіраецца сіла ў сьцяблох і каласох, убіраецца ў сілу зерне.
Цішыня гучыць.
Недзе песьня чуваць, ля лесу, за колгасаўскімі будынкамі. Там стукае коварат цэментовай студні, штосьці яшчэ стукае ці то звоніць.
Галасы ўжо бліжэй.
— Дзяўчаты сьпяваюць, — гаворыць жанчына.
Яна ставіць на зямлю свой кош з травою і выпростваецца. Разам з ёю яшчэ й больш жанчын. Твар у гэтай жанчыны ня зусім страціў яшчэ свайго ранейшага дзявочага хараства, але вочы сьвецяцца ўтомаю, твар — непазбыўным клопатам. Доўга стаяць так жанчыны. Песьня сьціхла, а яны ўсё яшчэ маўчаць і стаяць.
Вузкая дарожка, як аднаму праехаць, ляжыць паміж жытаў. Вось па ёй едуць людзі. Трасуцца дзьве фурманкі. Два мужчыны ў зрэб’і патузваюць лейцы. Спрадвечнае ўпартае і бясьсільнае чуецца:
— Но, но!
Канюкі прабуюць бегчы патроху, ратуючыся ад заедзі.
Людзі праяжджаюць. Зноў пуста і ціха на дарозе. Жанчыны нясуць траву дадому. Адна за адною йдуць сьцежыстым пераходам паўз дарожную каляіну. З узгорку ім відаць добра, як увесь узьлесак укрыты новымі будынкамі. Тыя самыя ўсё старыя дубы стаяць сьцяною паўз сьцену самых прылесных дамоў. Здалёк там мільгаецца штосьці.
