Старонка:Лучынка (1914). Кніжка 4.pdf/8

Варона.

На шырокім і даўгім пазадворку было весела і крыкліва.

Найважнейшым па чыне лічыў сябе, разумеецца, індык. Зважна, хоць і ня без страху азіраючыся ва ўсе бакі, пад‘ежджаў ён, нашупырыўшыся, час ад часу на скрыдлах, а з вялікай натугі бледнаватые гузакі на галаве яго то чырванелі, то ажно рабіліся сінімі, ўрэшце белымі, але за тое, калі, бывало, гукане — вылае, як і прыстало на важны чын, на той момант ціхлі, прыслухаліся і дзівіліся ўсе; але толькі на момант.

Гусі — страшэнные плёткаркі — доўга вытрываць моўчкі не маглі і адзываліся, сьпешаючыся адна перад другой як мага больш нагагатаць, першымі.

Чырвоны з вялізарнымі косамі пявун, маючы пад сваім загадам не мала хоць і слабейшага роду падданых, так сама не надта быў падатны уступаць хоць бы і самому індыку: ляпаў сябе па бакох скрыдламі, дзёрся на ўсё горла, ды скрывіўшы на бок галаву, доўга потым прыслухаўся да рэхвы свайго, як яму здавалося, вельмі пекнага голасу, а на астатак — для форсу — хоць на адным скрыдле — пад‘ежджаў і ён.

Качкі, ня могучы утрымаць на сваіх кароткіх ножках раскормленае цела сваё, перэміналіся з нагі на нагу і, як больш спакойные, бо здаволеные с свайго жыцьця, нізка ўсім кланяючыся, паттаківалі ўсім.

Толькі галубы, ды павы ні на што не зьверталі ўвагі, нічога быццам не бачылі, ня чулі; не да таго ім было: адны былі заняты толькі любоўю, другіе — толькі сваімі зікратымі хвастамі.

Рэшта ўселякая дробезь, якая круцілася і на пазадворку і па бліжэйшых, сумежных кустох і дрэвах, пішчэла, крычала, сьвістала, і трудна было разабрацца, ці каторые с паміж іх адзываліся да старшых с пашанай, ці з лаянкай, ці мо зусім с кпінамі.

Але гоман быў страшэнны. Страшэнны тым больш, што час быў веснавы, кожная з асобку грамада выбірала сабе лепшае, выгаднейшае мейсцэ; ішлі звадкі, бывалі бойкі; мелі свае клопаты,