∗
∗ ∗ |
|
Баліць душа мая і сэрцэ цяжка б‘ецца Ю. Ф. |
._%D0%9C%D0%B0%D0%BB%D1%8E%D0%BD%D0%B0%D0%BA_8.png)
Сумна, сумна шуміць старушка ліпа…
Ціха, чуць-чуць шэпчучы, ападаюць з яе жоўтые лісточкі… ўжо што раз іх больш і больш на зямлі…
Сумна пад ліпай — сумна на сэрцы…
Дзе-ж дзевалася краса вясенняя, старушка-ліпа? Чаму пажоўклі твае лісточкі?…
Дзе-ж дзеваліся твае думкі дзявочые, сны чароўные, мілая дзяўчынка?
Чаму не маеш надзеі?
Злая восень забрала красу вясеннюю, ветрам-холадам змарозіла зялёные лісточкі…
Не далі людзі дадумаць табе думак тваіх, перервалі сны чароўные — адабралі надзею…
Сумна цяпер на цябе глядзець, ліпачка старэнькая, але прыдзе весна, ты ў новай зялёнай апратцы зноў закрасуешся…
Сумна і цяжка цяпер табе, мілая дзяўчынка! Але шчыра і сэрдэчна падай руку на згоду людзям, — надзея твая ешчэ вернецца…
Перэрваліся твае думкі — бо ня моцна, ня трывала звязаны былі з жыцьцём яны… перасніліся твае сны чароўные — бо гэта былі толькі сны…
Глянь, падумай: колькі бедных, нешчасных на сьвеце, — ім трэба памагчы, іх трэба жалець і кахаць…
Глянь, падумай: колькі людзей аддае сваю моладасьць, сілы, жыцьця нават не жалеючы, — каб другім было лепей, ясней на сьвеце… А ты? Ты кажэш: „німа чаго жыць, німа надзеі“…
Не, дарагая! Ты ідзі следам гэтых „сьветачоў“ народу, забудзь аб тым, што баліць табе, — а тады знойдзеш ты надзею… Будзеш мець надзею — будзе чаго і на сьвеце жыць…
Дык сьмела да працы! Не марнуй сваіх сіл маладых! У помачы другім, у шчасьці другіх — знойдзеш шчасьце сваё…
Вандзя Л—я.
