ПРАДМОВА
„Беларусь, Беларусь, Беларусь!
Колькі сьлёз і крыві на загонах
Нашы ворагі тут разьлілі“.Ал. Салагуб.
У той час, калі ў аднэй часьціне Беларусі гаротнікі ніў і фабрык, пры дапамозе сваіх пабрацімаў, ушчэнт здрузгаталі спрадвечныя ланцугі няволі, што зьвінелі над краем, у тойчас, калі магутны, бурлівы Кастрычнікаўскі вал змывае балота мінулых вякоў, калі супольнымі патугамі магутны пролетарыят рэальна будуе соцыялізм, з кожным днём атрымліваючы новыя і новыя перамогі…
У гэты-ж самы час на другой палавіне „ніў і палёў“ Беларусі — сьвішча панскі бізун, „на грудзёх ляжыць ланцуг, рукі, ногі моцна скуты“. Усё жывое, усё сьветлае, радаснае паліваецца сьлязьмі і крывёй.
У сырых скляпеньнях польскіх вастрогаў мардуюцца тысячы лепшых сыноў нашых ніў і фабрык, лепшых барацьбітоў з панскім пры-
