Старонка:Лукішкі (1929).pdf/39

(М. Д.)

Ці помніш пару красаваньня?
І шэлест буйных каласоў?
Ты падарыла каханьне —
Першы дзявочасьці сон.

Мне васілёк прышпіляла
Чысты, як пацерку сьлёз.
Знаю, ты шчыра кахала
Край лятуценьняў і кроз.

Рвалі ў садзе мядункі.
Сэрцы жадалі згарэць,
Помніш? Я краў пацалункі,
Ты-ж усьміхалася мне.

Моладасьць лёгкай імглою
Дзесь уцякла ў нябыт.
Проза разбурыла мроі,
Як хваля нязьвязаны плыт.