Гэта старонка не была вычытаная
што портрэт —
на сьценцы гавора,
што папера —
словамі шастае,
як Мікіта кажа пра гора.
І ў адзін зімовы вечар
Мікіта глядзіць Леніну ў вочы…
А за вакном —
плача вецер
на камінку —
шугае корч…
Вясёласьць —
з вачэй нібы ўпала ўся
нібы дыхаць зрабілася трудна…
Мікіту —
ўсю ноч ня спалася
ноч цягнулася вельмі марудна…
— Як пабачыць цябе хачу я,
не счакаю ніяк вясну…
Нешта сэрца ня добрае чуе, —
Мікіта сказаў і заснуў…
А ў вакно
глядзела раніца,
невясёлым глядзела тварам…
І сьняжынкі
чамусьці ня дражняцца,
Як мароз іх пужае ударам.
