Гэта старонка не была вычытаная
недзе молотам звоніць…
Ёсьць нявестка,
унучка і ўнук.
І ня раз
на сходзе вясковым,
калі бедных зганялі сьвістам.
Мікіта сьмела браў слова
і гукаў:
— «Я і мой сын комуністы…
На бедных сьвіст гэты…
Таварышы!
Дзе ваша сумленьне?!.
Багатыя сьвішчуць —
— ліхая прыкмета!
Таварышы!
Рабіце, як кажа Ленін!»
А часам,
возьмуць падатак
з беднага —
і возьмуць лішні…
Ломяць рукі людзі,
галосяць і кажуць:
«Усявышні!»
А Мікіта прыдзе да хаты,
ноч усю спаць ня ляжа…
на Леніна гляне і скажа:
Каб ведаў Ленін аб гэтым!
Ну, ня прыжджу хіба лета, —
ураз на машыну —
паеду ў Маскву я да сына…
Можа цябе там пабачу, —
табе раскажу усё чыста —
Я — як і ты, як і сын — комуністы!..
Глядзіць на портрэт і плача…
