Гэта старонка не была вычытаная
карчоў прамені…
У Мікіты — ўраз успамінак…
— Сыночак, скажы мне,
ці жывы ўсе дзеці,
што ў войска забралі у жніўні?..
— Загінулі двое… там… далека…
А мяне прасьцярог — вось гэты…
Плечы яго не ў палетах…
Завуць яго Ленін!
Ён збавіў ад сьмерці…
Шануй яго, тата!..
Насі, як і я
імя яго ў сэрцы!..
Зажмураным вокам
портрэт аглядае хату…
— Ты тут… тыя забіты… далёка…
Насіць яго імя ў сэрцы…
Мікіта тварам к сьценцы
стаў на калені
і шэпча:
— Ленін… Ленін…
