Гэта старонка не была вычытаная
II.
Вечар…
Вечар асеньні хмуры…
Дожджык цалуе шыбы
Вецер пяе-туруе.
— Каб жывыя-прышлі-бы.
Раптам — стукат у сенцах…
Увашоў паволі
і кажа:
— Тата! а, тата!
Толькі мяне захавала доля…
І павесіў портрэт на сьценцы.
Зажмураным вокам
портрэт аглядае хату…
Нібы-то злотная пража
снуюцца і сьвецяць
З камінку
