Гэта старонка была вычытаная
забіць яго, абы крыху дакрануўся нагой. Але глянь: ён пазірае проста на мяне — і ні трошкі не баіцца!
Святло месяца, што ззяла ў шчыліне пячоры, зацямнілася: вялізная квадратная галава і плечы Шэр-Хана загарадзіла ўваход. Табакі, хаваючыся за яго спіной, пішчэў:
— Уладар, Уладар! Ён увайшоў сюды!
— Шэр-Хан робіць нам гонар сваім наведваннем, — прамовіў Бацька Воўк, але ў вачах яго свяціўся гнеў. — Што трэба Шэр-Хану?
— Маю здабычу. Тут прайшло Чалавечае Дзіцянё, — сказаў Шэр-Хан. — Яго радня паўцякала. Аддайце яго мне!
