Валежнік ліпне да ног,
Па сьпіне бегае страх.
(Атходзе).
Пайду…
(Астанаўліваецца).
Во, ведзьмы — за мной!
Вочы гараць іх агнём…
Во, як лятуць грамадой!
(Слухае).
Во, во, аж стогне гдзесь лом.
(Бяссільна).
Не, я ўжо больш не магу!
За што-ж мук столькі здарма?!
Выбіўся c сілы ў бягу —
Кветкі-ж німа і німа.
(Агледаецца).
Лягу лепш; ўрыюся ў мох
Вочы схаваю ў руках,
Мо не ўглядзяць, гдзе я лёг,
Мо крыху ўвойміцца страх.
(Кладзецца і начынае дрэмець).
|}
Лес раптам асьвечываецца сьветла зеленаватым сьветам. З горкі ў ніз да Хама спускаюцца русалкі, Валасы іх распушчэные; белые свабодпые вопраткі спадаюць да зямлі; на шырокіх рукавах даўгіе разрэзы, на галовах — зелень. На перадзе ідзе адна і трымае ў руцэ Кветку Папараці.
|
1-я Русалка (становючыся над Хамам). У верас прыкрыты, |
