драматычнай. Тая і другая ўносяць у апавяданьне момант эмоцыянальнага ўсхваляваньня і ўласнай зацікаўленасьці аўтара.
Лірызм апавяданьня выступае на сцэну ў тых выпадках, калі асобныя моманты дзеяньня поэм дасягаюць свайго найвышэйшага разьвіцьця і вялікай напружанасьці. У гэтых выпадках апавяданьня служыць адным з сродкаў іх слоўнага выражэньня.
Асабліва характэрны рысы лірызму ў поэме "Бандароўна", дзе лірычная манера яны прадстаўлены ў большай колькасьці выпадкаў, чым у рэшце твораў.
Першы выпадак лірычнай зацікаўленасьці аўтара выступае ў момант зьяўленьня Бандароўны на арэне дзеяньня, калі прыгожасьць яе дасягае найвышэйшай чароўнасьці.
У гэтую рашучую мінуту поэта асабіста зварочваецца да гэроіні:
|
Ой, гуляй-жа, Бандароўна. |
жадаючы падкрэсьліць прызначаньне хараства для весялосьці, яшчэ раз яго вышыню і значнасьць.
Альбо далей―калі пан Патоцкі прыходзіць у карчму і калі становішча завастраецца, бо
|
найгорай к Бандароўне |
Поэта нанова праяўляе вялікую зацікаўленасьць у лёсе сваіх гэрояў і, зварочваючыся да Патоцкага, лірычна выклікае:
|
Асьцярожна, пан Канёўскі! |
У некаторых выпадках лірызм апісаньня сказваецца настолькі патрэбным, што ён заменьвае сабою другую стыхію драматычную. Па ходу апісаньня чытач чакае, што на пытаньні адного з гэрояў будзе адказваць другі; другімі словамі, поэта павінен перайсьці да дыалёгу, г. зн. да драматычнай манеры апавяданьня, але, дзякуючы тэй-жа ўласнай зацікаўленасьці да сваім персонажаў, ён нечакана пераходзіць да лірычнай.
У тэй-жа поэме Патоцкі, зварочваючыся да прыведзенай у яго „сьвятліцу“ Бандароўны, задае ёй пытаньні:
|
Ну, што воліш сабе выбраць, |
Заместа гэроіні у гэты рашучы момант яе жыцьця адказвае сам мастак:
|
Не такую, ясны пане, |
