Вылазе с цемры бледны звод,
Глядзіць сьліўнём на долы, горы,
І тут і там пускае ў ход
Свае нямые загаворы.
І тут і тамка свой прыгон
Распасьцірае царство ночы;
Салодкі сон, магільны сон
Сьмяецца сьвету ўсяму ў вочы.
|}
Адцягненасьць гэтага вобразу мае значна большы разьмер, чым у папярэдніх выпадках. Увесь малюнак носіць фантастычны, баечны характар: ноч у ўяўленьні поэты выступае як чараўніца, якая паказвае свае цуды, пускае у ход свае загаворы. Па характару свайго зьместу гэты малюнак абрысаваны цёмнымі фарбамі. Гэта вобраз ночы, на фоне якой
|
Духі мінуўшчыны куцьцю |
У канцы поэмы заключны шырокі вобраз тае-ж ночы, што дасягнула свайго кульмінацыйнага пункту—поўначы:
|
Плыве шумліва, як рэка, |
Агульны характар яе той-жа, што і ва ўступным малюнку; яна таксама адцягнена, баечна, фантастычна. Поўнач на небе паказвае "нявідзіма рука". Як у байцы, у гэты час яе
|
Залопаў крыльлямі пятух... |
Яе фарбы, як відаць, тыя-ж, што і раней; яна малюецца тымі-ж хмурнымі рысамі.
Побач з гэтымі суцэльнымі пэйзажнымі палотнамі ў поэмах выступаюць і малюнкі меншага разьмеру. Як і папярэднія, яны складаюць асобныя часткі таго агульнага фону, на якім працякае дзеяньне твору. У большасьці выпадкаў яны зьяўляюцца працягам таго агульнага абставіннага малюнку ўсяго твору, які разрываецца на асобныя часткі падзеямі, што ў ім разгортаюцца. Прыкладамі такога вось ужываньня гэтых мімалётных малюнкаў можна адзначыць наступнае: у поэме "Магіла льва" рысуецца адправа Машэкі з плытамі па Дняпру: у гэты час:
|
Зямля сябе у зелень скрыла, |
