Раздзел VIII
ТЫСЯЧАНОЖКА
Пасля расправы са змяёй усё супакоілася. Выццё сабакі спынілася разам з крыкамі Феліма. Мустангі зноў спакойна стаялі пад ценем дрэў.
У халупе ўсё было ціха, і толькі час ад часу чуваць было, як ёрзаў гальвеец на падсцілцы са скуры мустанга, не верачы больш У абарону кабрыэсто.
І за сцяною халупы ціха. Толькі адзін гук парушае цішыню. Гэта нешта сярэдняе паміж шыпеннем кракадзіла і кваканнем лягушкі. Аднак, паколькі гэты гук вылятае з ноздраў Зеба Стумпа, наўрад ці ён можа быць чым-небудзь іншым, апрача як храпеннем заснуўшага паляўнічага.
Амаль цэлую гадзіну цягнецца гэты канцэрт.
— Ратуйце! — закрычаў нечакана гальвеец, разбудзіўшы не толькі свайго гаспадара ў халупе, але і госця на паляне. — Святая дзева! Заступніца безабароннай нявіннасці! Выратуй мяне! Выратуй мяне!
— Выратаваць цябе, ад чаго? — запытаўся Морыс Джэральд, яшчэ раз усхапіўшыся са свайго ложка і наспех запальваючы святло. — Што здарылася?
— Другая змяя, ваша міласць. Ох! Дапраўды, эта была гадзюка, горшая за тую, якую забіў містэр Стумп. Яна пакусала мне ўсе грудзі. Я адчуваю, як у мяне ўсё цела гарыць, нібы мяне абпалілі гарачым жалезам.
— Чорт-бы цябе пабраў! — закрычаў Зеб Стумп, паказаўшыся ў дзвярах з коўдрай на плячы. — Другі раз будзіш мяне, дурань! Прабачце мне, містэр Джэральд. Мне здаецца, што дурняў ва ўсіх краінах дастаткова, у Амерыцы таксама, як і ў Ірландыі, але такога ідыёта, як ваш, я яшчэ нідзе не сустракаў. Гэта — проста няшчасце! Я не ведаю, ці ўдасца нам сёння заснуць, хіба толькі пасля таго, як мы яго выкупаем у рацэ.
— Ох, містэр Стумп, дарагі, не гаварыце так. Клянуся вам абодвум, што тут — зноў змяя. Я ўпэўнены, што яна яшчэ ў халупе. Толькі хвіліну таму назад я адчуваў, як яна паўзла па мне.
— Гэта табе прыснілася, напэўна, — адказаў спагадлівым і больш даверлівым тонам. — Я гавару табе, што ніводная цехаская змяя не перапаўзе цераз кабрэсто. Першая змяя напэўна ўжо была ў халупе, перш чым ты паспеў пакласці ласо. Не падобна, каб дзве адразу маглі апынуцца тут. Між іншым, гэта няцяжка пазнаць.
— Ох, выратуйце! — крычаў ірландзец, зрываючы з сябе рубашку. — Вось ён, след змяі, якраз на рэбрах. Хіба не мая праўда? О, міласэрдная дзева, што будзе са мною? Я гару, як у агні.
