|
Мне казалі ў плакучую восень:
„Толькі вёснамі сэрца дынаміць“…
Але ў роспачы —
Дзень не галосіць,
І ў грудзёх — залатая замець!
„Толькі вёснамі сэрца дынаміць“ —
А чаму-ж пяе вецер у далях?
Чаму струны
ў шаўковым паркалі
Зазьвінелі стагучнаю гамай?..
Як раней —
вечар сінія косы
Распусьціў па квітнеючых далях…
Я ня веру таму, што казалі
У сумотна-плакучую восень!..
|
