Старонка:Кляновыя завеі (1927).pdf/43

ЗАЗІМАК

Мёрзлы месяц з-за гор васількамі
Перасыпаў вазёрную сіць.
Стыне ўсё
Ледзянымі сярпамі
Вышла восень рабіну касіць.

Тоўпы зор сьнегавым пералівам
Разматалі ў палёх павады.
Быццам коні з намылінай грывай
У пацёмках застылі сады!

Хтосьці там, у шырокім прывольлі,
Дзе узьмежкі гараць серабром
Засьпяваў пра шырокае поле, —
Засьвістаў ледзяным салаўём…

Эх, як рвецца душа у прасторы,
Штосьці хочацца вечна кахаць,
І дзічае радасьці зоры
Ў ледзяных перазвоках зьбіраць.