Гэта старонка была вычытаная
Зімой у вечары
У хаце пры лучыне,
Калі за брамаю як тысячі ваўкоў
Мяцелі нудныя
Так вылі й галасілі
І пасыпалі бельлю за вакном,
Старая маці казку гаварыла
Трашчэў лучнік,
Мурлыкаў дзесьці кот,
А ў цесных вуліцах
Сабакі ў рог трубілі,
І быццам ведзьмы
Вылі ля варот.
Снавалі дні
Так ціха і паважна,
Эх, колькі слоў навеялі бары,
Сягоньня ўсё патонула у багну,
сягоньня сум прынесьлі журавы,
Сягоньня крута парашыла маці
Прысватаць Янку рыжага табе;
У Янкі болі скарбу ў хаце,
Чым у панурай рыжай галаве.
Істыне сэрца
Як зара за хмарай,
Слатой за прасьніцай праносяцца гады.
І быццам дым
Кудысьці гінуць мары
Пра любы сьвет, прастор і гарады
