Гэта старонка не была вычытаная
Гаспадыня-ж цягне з печы
Чуць ня дзесяць скаварод:
Тут усё, што чалавечы
Розум выдумаў за год!
Парасят — бадай — чатыры,
Два задкі ад бараноў,
Кілбасы бяз ліку-меры
І капы са дзьве бліноў,
Збан сьмятаны, дзежка сала,
Міса масла, твораг, сыр —
Словам, усё, што назьбірала…
Поп разьдзьмуўся, як пухір,
І прыняўся з воўчым смакам:
Круціць-верціць, меле-мне!
Ў Міхася пабеглі ракам
Аж мурашкі па сьпіне.
Праз якое паўгадзіны —
Вось кудлатая брыда! —
Ад бараніны, сьвініны
Ня было ўжо і сьляда.
Поп, як смоўж, гарэлку шклянкай
Ўжо глытаў ў дзесяты пот,
Покуль раптам, як маланкай,
Не схапіўся за жывот.
„Дайце раду-паміраю!
Ой, ратуйце: лопне брух!
Сьмерць мая прыходзіць — знаю:
Цераз горла лезе дух!“
