Гэта старонка не была вычытаная
„Хочам тут заначаваць —
Ўладу ззаду распазнаць!
Ўжо лучыну ты растыкаў,
Дык пашоў-бы у шынок
І кабеціну паклікаў,
Або й проста прывалок“,
Кажа Пётра — „ў самы раз,
Пакарміла-б яна нас“.
„Падыходзіў я два разы,
Каб паклікаць да дзяцей,
Дык ня выцягнеш заразы
І абораю з лапцей…
Нос, як сьліва! Рукі ў бок!
І пашла у чортаў скок!“
Пётра думае „папаўся
Так, як рак, я небарак“…
Бог сьмяяўся: „дачакаўся,
Як і трэба, будзе так!
Як зялёны агурок,
Аблуплю цябе, Пятрок!“
Хутка восьмая гадзіна —
Ўсё кабеціны няма…
Раптам пыхнула лучына…
Ой, дарма, дарма, дарма,
Ўжо брыдзе, брыдзе, брыдзе,
Пападзе і лебядзе!
Толькі ў хату уляцела,
Хоць ты з хаты уцякай:
Зашыпела, захрыпела,
Закрычала: „есьці дай!“
