А мой шрам — заставаўся на сэрцы, Шрам глыбокі і поўны крыві… Загаіць я ня думаў да сьмерці, — Мужыку — дзе там шчасьце злавіць!?
Сьвішча вецер… Хто ветра ушчуне? Вецер хоча краіну узьняць. Наша вёска ў карчме… і ня чуе, — Там гуляньне і плач і грызьня.
Прабягаюць дзянькі за дзянькамі, Словы Шлёмы шапчу я з натхненьнем: — У цябе калі кіне хто камень — Падымі і вазьмі ў кішэню.
