Барыка. Дызэртыр?
Сысой. Ага! Керанскі загадаў: трэба, каа, ваяваць ды загінуць, каа, за зямлю, і волю, каа. А навошта мне тая зямля, калі…
Барыка. Керанскі ня даў ні зямлі, ні волі! Усё адкладае на Ўстаноўчы Збор. А каб настаяшча адабраць ад паноў зямлю, ад капіталістых — вольную працу, дык за гэта варта загінуць, так ты і ведай.
Сысой. Ага, вось як!
Барыка. І калі-б ты ўцёк з таго, нашага фронту, як будзем адбіваць зямлю і волю, дык, браце, не падарую!
Сысой. Правільна! Страляй тады, во сюды ў грудзі. Правільна!
Барыка. Загіне не адзін!
Сысой. А каб так, не загінуць? А, таварыш Барыка? Каб, значыцца, паваяваць, адабраць усё, што трэба, ды каб пажыць пасьля, а? А то — абідна, таварыш Барыка!
Барыка. Можа і пажывем, ня ў тым рэч!
ЗЬЯВА XII
Тыя-ж і Матруна
Матруна. А я цябе шукаю. Прабачайце, таварыш… я…
Сысой. Ну што там яшчэ? Што здарылася?
Матруна. Ды там. (Шэпча яму). Прабачайце, гаспадарскія справы… Улез проста ў хату… я, каа, з дзікай дывізіі.
Сысой. Што? Дык як-жа так? Якое мае права? Ну, я зараз, таварыш Барыка. Дык я забягу ў горад да цябе.
Барыка. Заходзь, заходзь!
Матруна (у бок ганку). Жывуць! іграюць, балююць. Нібы нішто ніякае! і навошта тады гэтая леваруцыя?
Барыка. У тым і бяда, цётка, што дагэтуль была толькі праваруцыя, а цяпер і леваруцыя будзе!
Матруна. Хіба што так! (Да Сысоя). Ну, пойдзем! (Ідуць).
ЗЬЯВАXIII
Барыка і Манюня.
Манюня. Вы… вам… каго?
Барыка. Нікога і нічога! Слухаў як вы іграеце — толькі!
Манюня. Ну што-ж, мне прыемна… Заходзьце.
Барыка. Дзякую.
