До́брэ, — ка́жэ пǒп, — тǒльки ты мнѣ́ перш прынеси́ дзе́сяць зло́тых и павасьми́нку аўса́. — Нема́, — ка́а, — ба́цюшко, ў мене́ ни аўса́, ни ґро́шэй. — И дава́й праси́ць, каб пǒп пахава́ў дзиця́ так, а што ен ужэ́ по́тым атро́биць. Куды́ там! Пǒп нехо́чэ й слу́хаць. Як ни праси́ў бѣ́дны, пǒп стаи́ць на свае́м да й тǒлько. Запла́каў бѣ́дны з жа́лю й пашо́ў капа́ць маґи́лу. Ось капа́е ен да капа́е й вы́капаў ґарщо́к з ґрашы́ма: чырвǒнцы аж зъя́юць… Пане́с ґэ́то бѣ́дны чалавѣ́к ґарщо́к з ґрашы́ма да ґаспо́ды й схава́ў еґо́ пад пѣч, а адзи́н чырвǒнец прыно́сиць папу́. Здзиви́ўса пǒп, атку́ль ґэ́то ў бѣ́днаґо зо́лато й дава́й выпы́тваць. Бѣ́дны ўсе й расказа́ў, як было́. От пахава́ли ў бѣ́днаго чалавѣ́ка дзиця́. Сама́ пападзя́ з папо́м по́тым зайшли́ ў ха́ту к бѣ́днаму на пами́нки. Тǒлько пǒзно разышли́са ўсѣ́. Аста́ўса бѣ́дны чалавѣ́к адзи́н з жǒнкаю. Прышо́ў ґэ́то пǒп дамо́ў и хо́чэтца ему́ атабра́ць ат бѣ́днаґо ґро́шы. Зарѣ́заў ґэ́то ен казла́, абверну́ўса ў казли́ную шку́ру, прыла́дзиў и ро́ґи да й пашо́ў у са́мую ґлу́пась к бѣ́днаму пад вакно́. Прышо́ў, высуну́ў у вакно́ ґалави́щу з раґа́ми й ка́жэ нѣ́мым ґо́ласам: „атда́й маѣ́ гро́шы“. Спало́хаўса бѣ́дны чалавѣ́к и атда́ў ґарщо́к з ґрашы́ма. Ухапи́ў пǒп абѣ́ручки ґарщо́к и пабѣ́ґ дамǒў. Прыбѣ́ґ, хо́чэ паста́виць ґарщо́к на стǒл, да нѣльга — ру́ки прырасли́. Папро́бувала пападзя́ садра́ць з папа́ казли́ную шку́ру. Куды́ там! И шку́ра, й ро́ґи прырасли́. Што ни раби́ў зави́дны пǒп, ничо́ґо не ўра́дзиць. Прышло́со праси́ць бѣ́днаго чалавѣ́ка, каб ё́н забра́ў свае́ ґро́шы. Сабра́лиса лю́дзи, дзи́вятца на папа́, а ё́н тǒлько казли́наю барадо́ю трасе́. Ось прышо́ў бѣ́дны чалавѣ́к и як узя́ў сваѣ́ ґро́шы, дак и шку́ра з папа́ звали́ласа, да не тǒлько казли́ная, але́ й свая́. От яки́ быў зави́дны пǒп.
Пересказалъ И. Аземша.
С. Лучицы.
